Sport ten jest wciąż najbardziej popularnym na świecie rodzajem kolarstwa. Amatorsko uprawia go ok. milion ludzi, a w rankingach UCI figuruje prawie 2.000 kolarzy uprawiających ten sport zawodowo.
Na całym świecie rozgrywane są setki zawodów szosowych. Zawody te rozgrywane są na wiele sposobów.
Zawody wieloetapowe
Najbardziej tradycyjnym rodzajem zawodów są wyścigi wieloetapowe, w których pokonuje się zwykle od 3 do ponad 20 etapów (jednodniowych tras) o długości od 80 do (maksymalnie) 270 km. Większość etapów zaczyna się od jednoczesnego startu wszystkich zawodników, a kolarze pokonują wspólnie większą część trasy jadąc zwartą grupą, zwaną peletonem. Wygrywa ten zawodnik, który pierwszy dojedzie do mety. Część etapów w wielkich wyścigach (zwykle 2 lub 3) jest jednak pokonywana ze startu dzielonego (kolarze wyruszają na trasę jeden po drugim w 2-3 minutowych odstępach), w którym o wygranej decyduje indywidualny czas przejazdu, a nie kolejność dojeżdżania do mety. Kolarze jadący w takich zawodach tworzą zespoły, w ramach których zawodnicy wspierają się nawzajem i starają się wypracować jak najlepszą pozycję w peletonie swojemu liderowi lub na ostatnich km przed metą etapu formują własny minipeleton (tzw. 'pociąg') dopomagając liderowi lub najlepszemu w swym gronie sprinterowi, w skutecznej walce o zwycięstwo etapowe. Konieczność jazdy w peletonie wynika z faktu, że na szosie większość wysiłku zawodnika idzie na pokonywanie oporów powietrza, a nie grawitacji i oporów toczenia. Ukrycie się więc za plecami innych zawodników znacząco oszczędza siły. Zawodowi kolarze na płaskich etapach osiągają bardzo wysokie jak na rower średnie prędkości rzędu 40–45 km/h.
Wyścigi jednoetapowe
Innym rodzajem zawodów są tzw. wyścigi klasyczne, czyli jednodniowe zawody, które odbywają się albo na trasach tworzących koło (tzw. rundy), które pokonuje się kilka-kilkanaście razy, albo na długich (do 500 km) trasach, położonych zwykle w szczególnie atrakcyjnych widokowo i turystycznie miejscach. Zawody te mają jednak zwykle mniejszą rangę od zawodów wieloetapowych. Wyjątkiem są tu tylko rozgrywane dorocznie mistrzostwa świata UCI, które odbywają się tradycyjnie na trasie kołowej w formie kryterium ulicznego.
Rower szosowy – sportowy rower, dostosowywany przede wszystkim do warunków drogi twardej.
Zgodnie z zasadami UCI do zawodów szosowych są dopuszczane tylko pionowe rowery o obu kołach tej samej średnicy (najczęściej 650 lub 700c) z klasycznym układem napędowym, oraz klasyczną ramą.
Klasyczny układ napędowy składać się musi z zespołu zębatek przednich napędzanych bezpośrednio za pomocą nóg przy pomocy korb i pedałów. Zębatki przednie są połączone łańcuchem z zespołem zębatek napędzających bezpośrednio tylne koło. Ograniczenia dotyczące rozmiarów zębatek dotyczą młodszych kategorii wiekowych.
UCI dość długo utrzymywała zasadę, że rower szosowy może mieć maksymalnie 10 przełożeń (dwie zębatki z przodu i 5 z tyłu), obecnie jednak odstąpiono od tego i współczesne rowery szosowe posiadają zwykle dwie zębatki z przodu i 9, 10, a nawet 11 zębatek z tyłu co daje razem od 18 do 22 (niekiedy powtarzających się) przełożeń. Istnieją także korby trzyrzędowe, tzn. wyposażone w trzy koła zębate o różnych rozmiarach, lecz są one stosowane niemal wyłącznie przez amatorów.
Klasyczna rama składać się musi z głównego trójkąta o określonych przez UCI rozmiarach maksymalnych i minimalnych, trójkąta tylnego oraz przednich widełek, których rozmiary i budowa są także ściśle zdefiniowane przez organizację.
Najważniejszym celem współczesnych producentów osprzętu i ram do rowerów szosowych jest osiągniecie jak najmniejszej masy, przy zachowaniu jak największej sztywności bocznej (wpływa na efektywność energetyczną), jak największej liczby przełożeń i jak najmniejszego oporu aerodynamicznego produkowanych rowerów, nie przekraczając przy tym norm i definicji narzucanych przez UCI. Limit wagi nałożony przez federację wprowadza wartość graniczną 6,8 kg. Osiąga się to poprzez stosowanie ultralekkich i ultrawytrzymałych materiałów jak karbon, duraluminium, tytan, włókna aramidowe, oraz poprzez stosowanie jak najmniejszych ilości tych materiałów.
Źródło wikipedia.pl
